วันอังคารที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

บทที่ 013 ความกลัว


ความกลัว 



ความกลัวมันได้ยับยั้งไม่ให้เราทําในสิ่งที่ต้องการ มันทําลายโอกาส ทําลายความมั่นใจ มันเป็นสิ่งแรกที่ยับยั้งไม่ให้เราได้เธอคนนั้นมาเป็นแฟน มันไม่ได้ช่วยให้เราดีขึ้นมาเลย  เรารู้กันว่าเราต้องขจัดความกลัวออกไปให้หมดจากสมองมิฉะนั้นเราจะแห้วเหมือนที่ผ่านๆมา ทุกคนรู้ ทุกคนเห็นตรงกัน แต่คําถามมีอยู่ว่าเราจะขจัดมันออกไปได้อย่างไร?  เอาล่ะ! ต่อไปนี้ทุกครั้งที่คุณเห็นสาวสวยสุดบาดใจแล้วไอ้ตัวความกลัวนี้มันวิ่งเข้าไปในสมองคุณ   ผมอยากจะให้คุณลองใช้จินตนาการดู ให้คุณคิดถึงตัวคุณเองในอนาคตในอีกหลายสิบปีข้างหน้า



ลองคิดดูถึงวันที่คุณอายุ 90 คุณแก่มากแล้ว หน้าเหี่ยวย่น ร่างกายคุณทรุดโทรม แม้แต่จะยืนยังลุกขึ้นไม่ไหวคุณได้แต่นอนอยู่บนเตียง ไม่สามารถทําอะไรได้คุณไม่รู้เลยว่าจะอยู่ต่อไปได้นานอีกสักแค่ไหน



  "แก!!   ไอ้ความกลัว เพราะแกคนเดียว แกคนเดียวที่ทําให้ชั้นต้องมานอนอยู่แบบนี้อย่างเดียวดาย แก ทําให้ชั้นพลาดโอกาสที่ดีมาตลอดทั้งชีวิต ซํ้าแล้วซั้าอีก มะเร็งที่ชั้นเป็นอยู่นี่มันจิ๊บจ๊อยมาก เมื่อเทียบกับความผิดหวังที่แกสร้างขึ้นมาให้ชั้น ชั้นต้องมีชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว ชีวิตชั้นมีแต่ความผิดหวัง ล้มเหลวก็เพราะแกคนเดียว! ทําไมๆแกต้องมาอยู่ในชีวิตชั้นด้วย"


เห็นหรือยังครับว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ความกลัวการเข้าไปคุยกับสาวๆนั้นมันเด็กๆมาก เมื่อคุณคิดอย่างนี้แล้วคุณจะดีใจที่คุณยังหนุ่มยังแน่นอยู่ ยังมีกําลังที่จะจีบสาวได้ จงดีใจที่คุณมีโอกาสได้เจอหญิงที่คุณหมายปอง ใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์เมื่อคุณยังมีโอกาสอยู่ คุณไม่สามารถจีบสาวไปได้ทั้งชีวิตหรอก ทุกครั้งที่ผมจินตนาการแบบนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ผมแทบจะวิ่งเข้าไปหาเธอคนนั้นเลย

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น